Το κουδούνι στο γραφείο χτύπησε. Όπως πάντα είχε έρθει στην ώρα της για το καθιερωμένο μας ραντεβού. Συνοφρυωμένη και νευρική, ζητώντας να πιεί ένα ποτήρι νερό έπαιζε με τα δάχτυλά της. Την παρατηρούσα διακριτικά μέχρι που ένα δυνατό ουφ βγήκε μέσα από την ψυχή της. Ορκίστηκα ότι θα έφευγε από τη συνάντησή μας χαμογελαστή, έχοντας πάρει θέση απέναντι στη ζωή της, αφήνοντας πίσω της το τσουνάμι της αναβολής και των δυσλειτουργικών πεποιθήσεων. Αυτών που μας ‘’φυτεύουν’’ στο κεφάλι από την ημέρα της γέννησής μας αλλά κι εκείνων που ‘’ξεχνάμε’’ στην πορεία να αποτινάξουμε από πάνω μας και λανθασμένα τελικά υιοθετούμε.

«Θέλω να παραιτηθώ» φώναξε «δεν επιτρέπω πλέον σε κανέναν να παίζει με το μυαλό, τις ανάγκες και την αξιοπρέπεια τη δική μου αλλά και της οικογένειάς μου» είπε και μου διηγήθηκε μια κοινότυπη ιστορία καθημερινής τρέλας και αγένειας μέσα σε μια αίθουσα συνεδριάσεων.

Το να παραιτηθεί ήταν η πιο εύκολη δύσκολη λύση. Ναι, ακριβώς όπως το διαβάσατε. Εύκολη γιατί εν βρασμώ ψυχής πολλά λέμε κι άλλα τόσα κάνουμε, δύσκολη γιατί θα έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσουμε το ‘’και μετά τι κάνουμε’’; Υπάρχει αυτό το ‘’μετά’’ που από τη μια πλευρά είναι ο φύλακας άγγελος μας και από την άλλη μεταμορφώνεται στον προσωπικό μας δεσμοφύλακα.

Αν τα προβλήματα είναι όλα λυμένα, τότε με χαρά  δίνουμε μια κλωτσιά σε όποιον και σε ό,τι παρενοχλεί και βιάζει τη ψυχή μας, συνεχίζοντας ανενόχλητοι την πορεία μας. Τι γίνεται όμως όταν γυρνάμε το κεφάλι προς τα πίσω και νιώθουμε ένα βουνό από υποχρεώσεις να μας έχει πάρει στο κατόπι;

Αυτό που συνήθως επιλέγουμε, είναι να υπομένουμε υποτιμητικές συμπεριφορές με σκυμμένο το κεφάλι φοβισμένοι και την ίδια στιγμή, το καζάνι που βράζει μέσα μας, σκάει, χύνεται και τσουρουφλίζει εμάς τους ίδιους και τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Τους δικούς μας ανθρώπους, την οικογένειά μας και τους φίλους μας. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Είναι αρκετά δύσκολο να σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη της ψυχής μας γυμνοί, αποκαλύπτοντας τις δικές μας αλήθειες αλλά και τα λάθη μας. Μας φαίνεται ακατόρθωτο να πιάσουμε το κουβάρι της ζωής μας και να ξετυλίξουμε τους κόμπους έναν-έναν κι αντί γι’ αυτό, πετάμε ό,τι μας ενοχλεί στο πίσω μέρος του μυαλού μας και παίζουμε ένα ανελέητο κρυφτό νομίζοντας ότι ξεμπερδέψαμε. Λάθος, οι επιθυμίες που δεν εισακούστηκαν, τα όνειρα που παραγκωνίστηκαν, τα πρέπει και τα μη, παλεύουν και μας τσιγκλήσουν με κάθε τρόπο για να μας πουν ότι έχουμε χάσει το δρόμο μας. Να μας θυμίσουν, ότι συχνά-πυκνά ζούμε την ζωή κάποιων άλλων, έτσι όπως εκείνοι αποφάσισαν.

Πριν διαλέξουμε την ‘’παραίτηση’’, ας αναλογιστούμε πόσα πράγματα μπορούμε να κάνουμε για να ενδυναμώσουμε τις γνώσεις μας, τα ταλέντα μας, την αυτοπεποίθησή μας. Ας θυμηθούμε όλα αυτά στα οποία ποτέ δεν δώσαμε σημασία. Τις ζωγραφιές, τα παραμύθια που σκαρφιζόμαστε σαν παιδιά και τα παίζαμε με τους φίλους μας, τα μικρά ή μεγάλα ταλέντα μας, τα όνειρα που είχαμε και τις επιθυμίες.

Να θυμάστε κάθε μέρα που ξημερώνει, ότι το παιδί μέσα μας ποτέ δεν μας είπε ψέματα κι αν τώρα δεν το ‘’βρίσκετε’’ για να επικοινωνήσετε μαζί του, μην το παρεξηγείτε, μούτρα σας κρατάει μέχρι να βεβαιωθεί ότι επιτέλους θα το ακούσετε.

Η φίλη μας ήθελε να γίνει συγγραφέας. Δικιά μου δουλειά ήταν να την ενθαρρύνω να ξετρυπώσει όλα όσα είχε καταχωνιασμένα στο σεντούκι του  μυαλό της. Να την αφήσω να βρει τη διαδρομή της χωρίς να την παροτρύνω να πέσει από το γκρεμό χωρίς αλεξίπτωτο! Βοηθώντας την να σκάψει βαθιά μέσα της, αποφάσισε να θέσει καινούργια όρια στον επαγγελματικό και προσωπικό τομέα. Να μην επιτρέπει σε κανέναν να την προσβάλει και ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα γραφής γιατί αυτό λαχταρούσε. Άρχισε να αφιερώνει χρόνο στον εαυτό της και να κυνηγάει, έχοντας στόχο συγκεκριμένο, τις επιθυμίες της και γιατί ντρεπόμαστε να το πούμε, το όνειρό της!

‘’Κι αν δεν βρεθεί εκδότης να ενδιαφερθεί για τα γραπτά μου;’’ με ρώτησε και ήμουν εκεί δίπλα της για να την στηρίξω να περπατήσει μέσα στο δικό της μονοπάτι. Ανακάλυψε τόσες εναλλακτικές που κι εγώ ακόμα εντυπωσιάστηκα, μα πάνω από όλα έπαψε να σκύβει το κεφάλι και να φοβάται. Έμαθε να μιλάει με ηρεμία και να τοποθετεί τον εαυτό της σωστά μέσα στο δικό της πλαίσιο, απέναντι στους νταήδες της ζωής. Εύγε κορίτσι μου που ξεμπλόκαρες τα φρένα του μυαλού σου!

Πείτε μου σας παρακαλώ, ‘’ποιος σας είπε ότι δεν μπορείτε να τα καταφέρετε;‘’