Κάπως έτσι, κάποιοι έφυγαν χαρούμενοι για το τριήμερο ενώ άλλοι έμειναν πίσω. Είτε από επιλογή, είτε από τσουβάλια υποχρεώσεων.

Αυτοί οι ”άλλοι”, ίσως νοιώθουν να πνίγονται μέσα στη μοναξιά τους. Την ατέρμονη κούραση της καθημερινότητας, την εσωτερική τους τιμωρία για αυτά που δεν κατάφεραν να πετύχουν. Στέκονται όμως βράχοι ακλόνητοι μπροστά στη φροντίδα των παιδιών ή στις ανάγκες των ηλικιωμένων γονέων και έρχονται αντιμέτωποι με την έλλειψη χρημάτων.

Σας διαβεβαιώνω ότι οι περισσότεροι από εμάς περάσαμε από αυτά τα μονοπάτια. Ο κάθε ένας με τη σειρά του και αντιμετωπίσαμε αυτές τις καταστάσεις σύμφωνα με τις δυνατότητές μας και το χαρακτήρα μας. Η ζωή δεν είναι ακυβέρνητη βάρκα για να μας πηγαίνει όπου θέλει ο καιρός, ζητάει τόλμη από εμάς και αποφασιστίκοτητα. 

Το δώρο της μοναξιάς είναι ο επαναπροσδιορισμός των αποφάσεων μας. Είναι η κατάλληλη ώρα για να αλλάξουμε ό,τι μπορούμε με τον πιο όμορφο τρόπο και να θυμάστε πως “πάντα μπορούμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα” είναι μόνο θέμα απόφασης να συναντήσουμε την προσωπική μας ευτυχία.