Καθημερινά γράφονται και ακούγονται τόσα πολλά για την ευτυχία και αρκετοί αισθάνονται μπερδεμένοι και χαμένοι στη μετάφραση.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η ευτυχία δεν θα έρθει να μας χτυπήσει την πόρτα από μόνη της γιατί δεν είχε που αλλού να πάει. Δεν θα τρυπώσει με το ζόρι στη ζωή μας, θα έρθει όταν θα έχουμε εμείς αποφασίσει ότι είναι καλοδεχούμενη κι όταν της έχουμε κάνει χώρο στα συρτάρια του μυαλού και της ψυχής μας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Στην παιδική ηλικία, το αποτύπωμα κάθε συναισθήματος είναι πιο βαθύ. Μεγαλώνοντας σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους που μας αγαπούν, τις γιορτές που μοιάζουν με ένα ατελείωτο γλέντι, έχοντας συνοδοιπόρο το παιχνίδι και τους φίλους. Οι εποχές του χρόνου είτε είναι ηλιόλουστες, είτε συννεφιασμένες, έχουν τη δικιά τους γλύκα. Το οικογενειακό περιβάλλον δε, είναι αυτό που παίζει τον καθοριστικό ρόλο για τη μετέπειτα στάση μας απέναντι στη ζωή και στα γεγονότα εκείνα που μόνο εύκολα δεν τα λες.

Μοιράζομαι μαζί σας μια από τις πολλές παιδικές μου μνήμες. Τις αντανακλάσεις που έκανε ο ήλιος όταν έπεφτε στο γυάλινο βάζο με την μαρμελάδα βερίκοκο.  Όλα γύρω μου γινόταν φωτεινά και λαμπερά. Ακόμα και σήμερα γράφοντας αυτές τις γραμμές, η θύμηση και μόνο με κάνει να χαμογελάω και να αναπολώ χαμογελώντας, τέτοιες όμορφες στιγμές. Ήμουν εγώ που είδα τα σκέρτσα του ήλιου με τη μαρμελάδα; Όχι βέβαια, ήταν η στάση της μητέρας μου στα τερτίπια της ζωής που χωρίς να το καταλάβει, με δίδαξε να ψάχνω διαρκώς να βρίσκω κομμάτια χαράς παντού κι όταν ακόμα οι καταστάσεις είναι δύσκολες, να δημιουργώ ή τουλάχιστον να προσπαθώ να δημιουργήσω τις προϋποθέσεις για να νιώθω καλά με τον εαυτό μου και χαρούμενη.

Η διαδρομή από την παιδική μου ηλικία μέχρι και σήμερα, που έμαθε ότι η ευτυχία είναι επιλογή. Μόνο που η επιλογή αυτή είναι δύσκολη γιατί απαιτεί από εμάς να επιμένουμε ακόμα και την ώρα που νιώθουμε ότι λυγίζουμε. Κατάλαβα ότι το να αφήνω την ψυχή μου να κουτρουβαλάει στα μαύρα τάρταρα, ενέχει μεγάλο ποσοστό ευκολίας και βολής. Ναι καλά διαβάσατε βολής. Ξέρετε, είναι πιο εύκολο να κλαιγόμαστε για αυτά που χάσαμε, για τις αδικίες που έχουν γίνει σε βάρος μας, για τα λάθη όλων των άλλων, για αυτούς που δεν μας υποστήριξαν, για τους γονείς μας και τα λάθη που έκαναν όταν είμασταν παιδιά, κι ας έχουμε ανεπιστρεπτί ενηλικιωθεί, και για χίλιους δύο άλλους λόγους. Βολεύει γιατί έτσι δίνουμε λανθασμένη σημασία στον εαυτό μας, γιατί όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας σφίξει το χέρι, μέχρι να μας βαρεθεί και να φύγει για να περάσουμε στον επόμενο αλλά εμείς δεν θα έχουμε κουραστεί για να τακτοποιήσουμε την εσωτερική μας ακαταστασία και η ζωή θα τσουλάει μέσα στη γκρίνια και την προσωπική μας μιζέρια.

Η απόφαση για προσωπική ευτυχία, έχει τόσο κόπο όσο και η σωστή φασίνα που κάνουμε στο σπίτι μας. Καθαρίζοντας ένα-ένα τα σκονισμένα αντικείμενα, ξεκαθαρίζουμε τι θέλουμε και τι πετάμε. Αν τα τσουβαλιάζουμε όλα μέσα στα ντουλάπια της ψυχής μας, θα έρθει η στιγμή που θα βρουν μια χαραμάδα και θα ξεχυθούν συναισθήματα που για χρόνια καταπιέζαμε και θα μας πνίξουν σε μια στιγμή. Εμάς και μαζί όλους τους αγαπημένους μας, σαν χείμαρρος που παρασύρει στο διάβα του ό,τι βρει.

Τι αξίζει τον κόπο να κάνουμε;

Να μιλήσουμε με τον εαυτό μας. Να αποφασίσουμε πως θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας. Ποιες προτεραιότητες βάζουμε, να βρούμε χρόνο για εμάς, για το σώμα μας, για την ευεξία μας, για τους φίλους μας, για μια βόλτα, για έναν καφέ. Για μικρά και γιατί όχι, ανούσια δώρα προς τον εαυτό μας. Έχετε παρατηρήσει ότι έχουμε ξεχάσει να μας φροντίζουμε και τρέχουμε να καλύψουμε μόνο τις ανάγκες αλλά και τις απαιτήσεις όλων των άλλων;

Θα μου πείτε, η χρυσή τομή που βρίσκεται γιατί δεν μπορώ να φροντίζω μόνο για τον εαυτό μου και να αφήνω το παιδί μου ή την οικογένεια μου στην τύχη τους και θα έχετε δίκιο. Η ισορροπία βρίσκεται όταν ξεκαθαρίσουμε με τον εαυτό μας ότι έχουμε κι εμείς δικαιώματα και όχι μόνο υποχρεώσεις και είναι καιρός πια να συνειδητοποιήσουμε, ότι αν εμείς δεν νιώθουμε τη χαρά μέσα μας, δεν τη νιώθει ούτε η οικογένειά μας.

Ναι, δικαίωμα στη χαρά, την παιδικότητα και την ευτυχία έχουμε όλοι μας. Ας το καταλάβουμε κι ας προσπαθήσουμε να κάνουμε τις ημέρες μας όμορφες με ό,τι του κάθε ενός η ψυχή ορίζει και αγαπά και αυτή την αναγέννηση, ας την μοιραστούμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Είναι λυτρωτικό.

Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε σχέση είναι διαφορετική, ειδικά αυτή με τον εαυτό μας. Καλό είναι να μην υποτιμάται η συνεργασία με έναν εξειδικευμένο σύμβουλο που με τις γνώσεις του και την εμπειρία του θα μπορέσει να προσφέρει βοήθεια και μια πιο ξεκάθαρη ματιά.

Σε περίπτωση που επιθυμείτε να κουβεντιάσουμε την δική σας περίπτωση, σας περιμένω σε μία συνεδρία για  να συζητήσουμε ό,τι σας απασχολεί.

Γαβριέλλα Καραπατή