Η αλήθεια είναι πως όλη μου τη ζωή ένιωθα απολύτως ελεύθερη. Ήμουν σίγουρη πως ζούσα με τον τρόπο που είχα επιλέξει,  μέχρι που συνειδητοποίησα, εγκαίρως ευτυχώς πως ζούσα την ζωή των άλλων, των πολυαγαπημένων άλλων ναι, μα σίγουρα όχι τη δική μου. Η λεωφόρος της ζωής που διάβαινα δεν ήταν στρωμένη από τις δικές μου συνειδητές αποφάσεις. Ακολουθούσα τη βαρετή πεπατημένη, με μερικές αποχρώσεις λανθάνουσας ελευθερίας.   

Που είχαν πάει τα όνειρα, οι φιλοδοξίες μου, οι διαδρομές που ήθελα να ακολουθήσω, σωστές ή λάθος θα μου το έδειχνε η ζωή. Που είχε πάει το φωτεινό μου χαμόγελο; Η εργασία που έκανα μου άρεσε ή όχι; Έχανα το χρόνο μου ναι ή όχι; 

Μήπως τελικά αντί για πλάσμα ελεύθερο και ξέγνοιαστο είχα επιτρέψει να γίνω ο διεκπεραιωτής των “θέλω” όλων των άλλων; Ναι, αυτό είχα κάνει, μέχρι που αποφάσισα να αλλάξω ζωή συθέμελα. Είχε έρθει η ώρα να φροντίσω επιτέλους, αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο που έκρυβα μέσα μου.

Αν συνάντησα αντιδράσεις; Ένα σωρό, τι να λέμε τώρα; Γιατί πως να το κάνουμε, όσοι είναι κοντά μας και μας αγαπούν, ούτε λόγος γι’ αυτό, αν δεν είναι σωστά εκπαιδευμένοι προβάλουν επάνω μας τις δικές τους φοβίες και χωρίς να το καταλάβουμε, σιγά-σιγά γίνονται και δικές μας και πνίγουμε τον μοναδικό εαυτό μας μέσα σε δυλειτουργικές πεποιθήσεις άλλων!

Σας εύχομαι να ζείτε όμορφα, να σας αγαπάτε και να χαμογελάτε με την ψυχή σας.