Η μητέρα μου συχνά τις Κυριακές τα βράδια έλεγε, “ευτυχώς αύριο ξημερώνει Δευτέρα, να πάω επιτέλους στο γραφείο” και δεν καταλάβαινα πως ήταν δυνατόν να νιώθει ευτυχής στην ιδέα και μόνο της επερχόμενης Δευτέρας. Ήμουν μικρή για να καταλάβω ότι δεν δούλευε αλλά εργαζόταν και βρισκόταν ακριβώς στη θέση που ήθελε.

Εν αντιθέσει, το δικό μου συναίσθημα, ήταν η μελαγχολία της Κυριακής που κουβαλούσε μαζί της το γνωστό ‘’πλάκωμα στο στήθος’’. Φυτεύτηκε μέσα μου από τα μαθητικά χρόνια και συνέχισε να με ακολουθεί για έτη πολλά μέχρι που το ξόρκισα.

Γιατί η μητέρα μου απολάμβανε τον ερχομό της Δευτέρας ενώ εγώ υπέφερα; Γιατί το ίδιο με εμένα ένοιωθαν οι περισσότεροι φίλοι, συμμαθητές κι αργότερα συνεργάτες, γνωστοί αλλά και άγνωστοι, εκτός βέβαια από ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις; Τι πήγαινε στραβά; Το λάθος ήταν δικό μου ή μήπως κάτι δεν είχα καταλάβει σωστά;

Αρχικά, σπούδασα για να σπουδάσω. Μου άρεσε δεν μου άρεσε έπρεπε να έχω ένα ‘’χαρτί’’ στα χέρια μου για να μπορέσω να εργαστώ, να καταξιωθώ, να ανήκω κι εγώ κάπου, να μην ντρέπομαι και να μην ντρέπεται και η οικογένειά μου για εμένα. Έκτακτα! Αυτό που έκανα μου άρεσε; Κανείς δεν ρώτησε, κανείς δεν ασχολήθηκε και κανείς δεν απάντησε, ούτε εγώ η ίδια!

Σε αυτή την αναδρομή μέσα από τη χρονοκάψουλα του μυαλού μου, θυμήθηκα ότι οι Δευτέρες είχαν γίνει πολύχρωμες την εποχή που είχα ερωτευθεί έναν συνάδελφο. Τότε μάλιστα, η Κυριακή έπαψε να γίνεται μελαγχολική από το απόγευμα και η Δευτέρα έγινε η πιο χαρούμενη μέρα της εβδομάδας. Όταν όμως ο ανεκπλήρωτος έρωτας παραιτήθηκε κι εξαφανίστηκε από το κάδρο της ζωής μου, όλα έγιναν πάλι βαρετά και γκρίζα. Γιατί άραγε;

Μου πήρε καιρό για να συνειδητοποιήσω αυτό που ήταν κάτω από τη μύτη μου και δεν το έβλεπα.

Η Δευτέρα και κάθε Δευτέρα, όπως και όλες οι ημέρες της εβδομάδας μπορούν να είναι πολύχρωμες, ευχάριστες, δροσερές και κεφάτες ακριβώς όπως τους αξίζει και μας αξίζει. Εδώ θα μου επιτρέψετε να προσθέσω τον αντιθετικό σύνδεσμο ‘’όμως’’ που καθόλου δεν μου αρέσει γιατί δηλώνει προϋπόθεση για κάτι. Υπαρκτή, δυστυχώς ή ευτυχώς.

Το αίσθημα της χαράς, δεν εμφανίζεται ξαφνικά μέσα μας γιατί δεν είχε που αλλού να πάει να καθίσει. Χρειάζεται προσπάθεια για να το κατακτήσουμε, και τι θέλω να πω με αυτό;

Συχνά, ζούμε τη ζωή μας αναλαμβάνοντας υποχρεώσεις που είτε δεν τις θέλουμε, είτε δεν είναι συνειδητή η επιλογή τους, είτε μας τις φόρτωσαν γιατί δεν βρήκαμε το θάρρος να μιλήσουμε και να δηλώσουμε τις θέσεις μας, τα όριά μας και τη μαγική λέξη όχι που πολλά τα βάζει στη θέση τους.

Το πρώτο ζητούμενο για όλους μας, είναι να γεμίσει το τραπέζι μας με ένα πιάτο φαγητό και χιλιάδες τα μπράβο που αξίζει να πούμε στον εαυτό μας γι’ αυτό μας το κατόρθωμα, γιατί κατόρθωμα είναι να ζούμε από το δικό μας κόπο! Μόνο που ξεχνάμε να μας χειροκροτήσουμε, όπως ξεχνάμε να αναρωτηθούμε ποια τελικά είναι η πορεία της ζωής που θέλουμε να τραβήξουμε κι αρχίζουμε τις εκπτώσεις και οι δικαιολογίες που λέμε στον εαυτό μας για τις αποφάσεις που δεν τολμήσαμε να πάρουμε χιλιάδες. Μόνο που όλα αυτά που δεν κάναμε, οι αποφάσεις που δεν πήραμε, τα ρίσκα που δεν αναλάβαμε, τα λάθη που προσπαθήσαμε να μην κάνουμε και στη θέσεις τους κάναμε άλλα μεγαλύτερα, έρχονται και βάφουν τη ζωή μας με χρώματα μουντά και η Δευτέρα, χωρίς να το έχει επιλέξει έγινε η χειρότερη ημέρα της εβδομάδας εξαιτίας μας!

Αναρωτηθήκατε ποτέ πως θα ήταν η ζωή σας αν αποφασίζατε τώρα, σήμερα να τολμήσετε να ζήσετε αλλάζοντας πορεία; Θα μου πείτε ίσως, ‘’μπα δεν γίνεται, τα παιδιά, οι γονείς, τα δάνεια, μεγάλωσα, αφού δεν το έκανα τότε τώρα πάει, …’’ κι άλλες δικαιολογίες πολλές, όπως κάποτε έλεγα κι εγώ στον εαυτό μου.

Μισό λεπτό όμως, κανείς δεν μας είπε να βάλουμε ένα μεγάλο κατακόκκινο Χ στις επιλογές και τις υποχρεώσεις μας, μπορούμε όμως να προσθέσουμε στο βαρύ μας πρόγραμμα, μερικές ξεχασμένες νότες χαράς και τότε θα δείτε ότι η Δευτέρα θα μας ανταμείψει κάνοντάς μας δώρο, συναισθήματα που είχαμε να νιώσουμε από παιδιά. Χρειάζεται να πάρουμε την απόφαση να ζήσουμε πιο χαρούμενα. Πως θα το κάνουμε αυτό; κουβεντιάζοντας με το χαμογελαστό παιδί που είναι κρυμμένο μέσα μας και το αγνοούμε κάθε φορά που προσπαθεί να μας υπενθυμίσει αυτά που η ψυχή μας λαχταράει κι εδώ έχω να σας κάνω μια ερώτηση:

«Πως είναι δυνατόν να αγωνιζόμαστε καθημερινά για τους αγαπημένους μας και να στερούμε στον εαυτό μας, το δικαίωμα της χαράς; Σας βεβαιώνω ότι το παιδί μέσα μας, έχει ισάξια δικαιώματα με τα παιδιά που γεννήσατε. Φροντίστε το και αργά δεν είναι, σας περιμένει καθηλωμένο να του απλώσετε νοητά το χέρι και να το αγκαλιάσετε».