Σας γράφω με διάθεση εξομολογητική διαβάζοντας το απόσπασμα του Rumi. Θυμάμαι ότι ξεκίνησα τη ζωή μου έχοντας για μπούσουλα τα “πρέπει”, τα “σωστά’ και τα “λάθος” όπως μου τα έμαθαν και όπως τα διδάχτηκα. Μαθήτρια της ζωής συνεπέστατη, βάδισα το μονοπάτι έτσι και κατάλαβα ότι ακολουθούμε τις εντολές που ακούμε από παιδιά μέσα στην πνιγηρή σιωπή μας. Στην αρχή της ζωής μας τουλάχιστον και οπωσδήποτε όχι όλοι μας. 

Αν αναρωτιέστε γιατί το κάνουμε αυτό, η απάντηση είναι απλή. Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε μέσα σε κανόνες που κάποιοι άλλοι έγραψαν πριν από εμάς κι εμείς, μέχρι να αναπτυχθούμε ως προσωπικότητες, μπαίνουμε στο χορό αγνοώντας τα βήματα, προσπαθώντας να ακολουθήσουμε αυτά που δεν αποφασίσαμε και να γίνουμε αρεστοί. Σε ποιόν και γιατί; Το αποτέλεσμα είναι ότι αν δεν ακούσουμε και δεν τιμήσουμε τις επιθυμίες μας, στο τέλος μας βαθμολογούμε με μηδέν και απαξιώνουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Αλήθεια τώρα πιστεύετε ότι μας αξίζει κάτι τέτοιο;

Έφτασε ευτυχώς η μέρα που ένιωθα ότι δεν ήμουν ολοκληρωμένη. Ήμουν ατελής! Έσκυψα μέσα μου και άρχισα την ανάγνωση της ψυχής μου από την αρχή και ανακάλυψα ότι οι βασικές αρχές της ζωής μου, δεν ήταν οι δικές μου. Είχε έρθει η ώρα να αποφασίσω τι άπό όλα αυτά θα καρατούσα και τι θα  πετούσα. 

Σε αυτή την εσωτερική βουτιά στα έγκατα της ψυχής μου, περνώντας μέσα από τη διαδικασία ξεκαθαρίσματος, κατάλαβα ότι δεν είναι εγωϊσμός να ζούμε την κάθε μέρα με τον δικό μας τρόπο. Είναι σεβασμός προς το δώρο της ζωής και της μοναδικότητάς μας.

Μην περιμένετε να φτάσει η στιγμή που θα νιώσετε ότι δεν μπορείτε να πάρετε ανάσα για να μιλήσετε για τα δικά σας όνειρα και θέλω. Η ζωή είναι εδώ, τώρα, σήμερα και δεν περιμένει. Να θυμάστε ότι το μόνο που ζητάει από εσάς, είναι να την ζήσετε με την καρδιά σας και λάθος δεν θα κάνετε.